The Rajah Quilt is a large quilt that was created by women convicts in 1841 whilst travelling from Woolwich to Hobart using materials organised by Lydia Irving of the British Ladies Society for promoting the reformation of female prisoners convict ship sub-committee. The quilt was presented to Jane Franklin. The quilt was sent back to Britain for Elizabeth Fry, the leader of the British Ladies Society. The quilt's provenance was then unclear until it was rediscovered in 1989. It is now held by the National Gallery of Australia.(click to use as link)
Wat is er nodig om te leren?
REFLECTIE WEEK 1
MET JE HANDEN DENK JE OOK
MET JE OGEN LEER JE OOK
DOOR TE PRATEN LEER JE OOK
DOOR TE LUISTEREN LEER JE OOK
OP EEN VRIJE PLEK
MET VERTROUWEN
IN VEILIGHEID
VAN JE WEERSTAND
DOOR NIEUWSGIERIG TE BLIJVEN
DOOR JEZELF DE RUST TE GEVEN
EN EEN PLEK
DOOR SAMEN TE DELEN
BE
GRIJP
EN
MET
JE
HANDEN
Simone de Beauvoir heeft gezegd: ‘Vanuit de kennis over de ware omstandigheden van ons leven moeten wij onze kracht putten om te leven en onze redenen om te handelen.’
Vandaag de dag wordt er nog steeds een beroep gedaan op vrouwen om over de kloof van mannelijke onwetendheid heen te reiken en mannen te onderrichten over ons bestaan en onze behoeften. Dit is een oud, elementair instrument van alle onderdrukkers om de onderdrukten bezig te houden met de dingen die de meester aangaan. Audre Lorde.
We hadden het over wat heb je nodig om te leren en bespraken onderandere frustraties over docenten die willen dat je jezelf op een bepaalde manier gedraagt in hun les (stilzittend, hoofd naar de docent, geen drinken pakken enz)
terugblikkend was de afgelopen les een goed voorbeeld van hoe ik, en ik denk meer van ons, het wel zouden willen.
De sfeer was heel vriendschappelijk en ontspannen. Het brein en het lichaam werden tegelijk aangesproken en de conversatie gerichte leervorm voelde aan als een ontspannen natuurlijke manier van leren die vroeger vermoedelijk veel meer voorkwam.
Of ik nou zelf buiten school een cursus ben gaan leren, mezelf iets probeer aan te leren of in een klaslokaal zit, ik voel altijd een zekere druk die niet los te maken lijkt te zijn van het leerproces. Je doet immers iets met het doel iets te leren en als je een doel hebt kan dat doel wel of niet gehaald worden.
Afgelopen week voelde ik voor het eerst in een hele lange tijd niet die druk. Het voelde alsof ik daar was om te naaien en te kletsen, en het leren wat daar een natuurlijk gevolg van was, dat was een geheel natuurlijke bijkomst, niet een doel om te bereiken.
zoveel mensen hebben als daad van rebellie in stilte zichzelf de kans gegeven om zichzelf te ont plooien. Door een quilt een stem gegeven. Wat zeg ik een koor.
een koor van wijsheid;
TIJD
REIS
RUIMTE
INTUITIE
VOORSTELLINGSVERMOGEN
DURF/LEF
DAPPERHEID
EN RESPECT
ROSIE LEE TOMPKINS WAS DAT; EEN AUTODIDACT; EEN OUTSIDER; EEN REBEL.
Tompkins’s work, I came to realize, was one of the century’s major artistic accomplishments, giving quilt-making a radical new articulation and emotional urgency. I felt I had been given a new standard against which to measure contemporary art.
Rosie Lee Tompkins was a pseudonym, I would learn, adopted by a fiercely private, deeply religious woman, who as her work received more and more attention, was almost never photographed or interviewed. She was born Effie Mae Martin in rural Gould, Ark., on Sept. 9, 1936. At the time of the show, she was 61 and living in nearby Richmond, Calif., just north of Berkeley.
VERSCHIL MOET ER ZIJN; TUSSEN QUILTEN EN PATCHWORK; CLICK HIER OP EN LUISTER DE PODCAST
COMMUNITY WORK IS ARTHISTORY BUT ALSO ARTFUTURE
HOW CAN WE SHARE
MANY HANDS MAKE A QUILT
GENEROSITY
VIBRANT EXPERIENCES
#noerabruxes,eradonas!In November of 2021, a motion was registered with the Catalan Parliament to push for official regional reparation measures, with the hope of having them approved by January of 2022. That same month, the project will also release a documentary film called Brujas, La Gran Mentira (Witches, the Great Lie).
Clàudia Pujol says that it is important to the project’s goals to focus on the women in this tragic tale, not because there were no men who were persecuted unjustly, but because of the overwhelmingly lopsided numbers.
“The witch hunts were full-blown femicide,” she says. ”They were probably the most important institutionalized femicide in the history of mankind. Some historians put the number as high as 60,000 women across Europe, and Catalunya was one of the places where the persecution was most frequent and most intense. It is important to make what happened visible, so that this can never happen again.”
While the idea of modern-day witch trials in the western world may seem ludicrous, we’re living in strange times filled with political, social, economic and environmental tensions. Pujol assures us that if conditions were just right (or just wrong), there’s nothing to prevent similar persecution from taking place unless we learn from our past.
CLICK BELOW
reflectie soundwalk
Deze soundwalk is toegespitst op het verwerken van theoretische kennis in lijfelijke aanwezigheid
Door te ervaring te sturen verinnerlijk je de kennis door toepassing reflectie evaluatie en opnieuw her te groeperen kennis dieper dan door de theoretische leesbare kennis. je gebruikt er je zintuigen voor en die ervaring met open of gesloten ogen; prikkelt een diepere vorm van ervaren dan de normale op een stoel ontvangende manier van leren. Geven is een andere ingang in dit leerproces; Ontvangen is passiever.Geven actiever.
vollediger ervaren maakt het leerproces rijker en groter en ook dieper. Er kan meer gebeuren in die volledigheid en er is meer ruimte voor reflectieve groeiende en expanderende ervaringen.
Kennis haakt beter aan in een zo breed opgezet leerproces. Er zit meer groei in.
Als ik een maakproces aanga sluit ik vrede met mijn zintuigen; ik stuur mijn idee over wat ik wil gaan maken het bos in en laat de handen, mijn deurvermogen, mijn kijkvermogen als een ontdekkingsreiziger op pad gaan om materialen te verzamelen en te assembleren; ik voel de oppervlakten; ik snuif de geuren op; ik drink de kleuren in. En bovenal het ik visioenen hoe dit proces zich kan gaan ontplooien.
Als ik een steen vind om te gaan bewerken; leer ik hem eerst kennen via de naden de breuklijnen de inclusies en de huid; som pel je die af als een sinaasappel; als een chirurg die met precisie door de huidlagen snijdt naar de diepe oorsprong van "het probleem" dat waar het werkelijk om draait; dat wat besloten ligt in de steen. je vermoedde het maar je wist het niet zeker.
je ontwikkelt een intuïtie en een respect voor de magie van het proces.
teveel sturen heeft geen zin.
let the proces be the proces.
accepteer ook als het niet gaat zoals je had geanticipeerd.
Ik heb vele jaren Oosterse filosofie en psychologie en lichamelijke trainingen gevolgd.
1 daarvan zenmeditatie; wandelmeditatie of Seshin; Zowel meditatie voor het verkrijgen van inzicht (vipassana), als meditatie voor het verkrijgen van rust en aandacht (mindfulness). Mediteren kan op veel manieren, maar het meest bekend is de zitmeditatie (zazen).
Toch had en heb ik een natuurlijke neiging en verbondenheid naar de wandelmeditatie vormen.
Er is verschil tussen lopen en wandelen. Lopen én wandelen zijn beiden langzame regelmatige bewegingen. Lopen heeft meestal een bestemming en wordt gebruikt om onderscheid te maken met andere vormen van verplaatsen.
Wandelen is lopen voor plezier maar ook met vol gebruik van je zintuigen.
Vaak zonder duidelijke bestemming maar met aandacht voor de wereld waarin men loopt.
Er niet op lopen maar erin vergt al je zintuigelijke waarnemingen en het zien van je gedachten als voorbij gaande wolken. Zowel lopen als wandelen zijn daarmee geschikt voor meditatie: het zijn langzame, regelmatige en herhalende activiteiten die op routine en zonder bewuste aandacht uitgevoerd kunnen worden.
Voor mij is Zen lopen gekoppeld aan het verkrijgen van een rustige, dankbare geest.
Gewoon lopen is voor mij een exercitie die doelmatig is zonder verdere betekenis; die staat voor leegte.
Het meer doelloze wandelen is gekoppeld aan het verkrijgen van inzicht.
Door de leegte te aanvaarden is er ruimte om voorbij de gedachten te schouwen en te ervaren.
Ademhaling tijdens loop-meditatie.
Een belangrijke techniek bij meditatie is ‘letten op de ademhaling’. Deze techniek, als focuspunt voor de eigen aandacht, is voor de hand liggend bij zit-meditatie: het is het belangrijkste herhalende wat altijd bij de hand is. Maar ook bij loop-meditatie kan de ademhaling een plezierige rol spelen.
Gebruik van ademhaling komt o.a. voor in Taoïstische vormen van meditatie, bij yoga (pranayama) en bij Qigong. Daarbij kan een geforceerde ademhaling niet alleen dienen als focuspunt, maar ook ter bevordering van de gezondheid.
De ademhaling is voor mij totale verbondenheid die staat voor de oorsprong van de schepping.
Ademhaling verbind mij met kunst maken.
Emma Talbot, installation view of “The Age / L’Età, Max Mara Art Prize for Women: Emma Talbot” at Whitechapel Gallery, 2022. Photo by Damian Griffiths. Courtesy of Whitechapel Gallery.
“I think of her as a kind of orthopedic samurai,” said artist Emma Talbot, while looking wistfully at a textile sculpture that stands at the physical and thematic center of her new exhibition at the Whitechapel Gallery in London.
The striking piece—which shares the show’s title, “The Age / L’Età”—depicts a life-size elderly woman, feet bent with bunions, shoulders hunched and head bowed. Sinuous wraps of purple fabric recall both the representations of muscles in Renaissance-era anatomical drawings and the body armor of ancient Rome. Talbot’s figure is both terrifying and powerful. Her thick, straight gray hair—a wig bought in Hackney—also looks remarkably similar to Talbot’s own. “The figures in my work are always an avatar of me,” Talbot said.
https://www.visit-venice-italy.com/biennale-venice/2022/emma-talbot-venice-biennale-art-exhibition.html
Portrait of Emma Talbot in her studio in Reggio Emilia, April 2022. Photo by Bruno Cattani - Fotosuperstudio.
https://www.youtube.com/watch?v=XiHIiDY7WgE
dit is een link
ZINTUIGEN
ZIJ DE OUDEN
DE ZOGENOEMDE
HEKSEN
VERRUIMEN
HELENDE KRACHTEN VAN DE WERELD
OPENEN DE SPIRITUELE DIMENSIE
DIE POLITIEKE DADEN
VRAGEN TE SLUITEN
GEVANGEN IN RATIOENELE MANNEN
VERDWENEN DE OUDE WEGEN
IN EEN MAALSTROOM VAN
DODE RATIO
LATEN WE BUIGEN VOOR HET MYSTERIE
NIET VOOR DE REKENSOM
DE OUDE WERELD
SPREEKT HAAR WIJSHEID UIT
DOOR DE MAKENDE HANDEN
VAN VROUWEN DIE VERDER
REIKEN EN KIJKEN,
ZIEN EN PROEVEN
VOELEN EN DOEN GROEIEN
DAN DE WAAN VAN DE DAG
MONDEN DRAGEN WIJSHEID OVER
IN TIJD EN RUIMTE
HANDEN DOEN ZE OPBLOEIEN
ZADEN DIE IN VRUCHTBARE AARDE
VALLEN IN VROUWENGEESTEN
ONTPLOOIEN
TOT ZE GROEIEN IN BUIKEN
OM GEBOREN TE WORDEN IN EEN
NIEUWE TIJD
https://www.youtube.com/watch?v=kEkBvtBqDio
CLICK HIER VOOR DE LINK
mma Talbot, the London-based artist of sensuous visual poems becomes the next CIRCA artist, presenting a new body of four animated films in collaboration with Whitechapel Gallery, Collezione Maramotti and the Max Mara Art Prize for Women. Following a woman at the gateway between the old world and a new world to be made, Talbot’s ‘Four Visions for a Hopeful Future’ tells the story of a protagonist in search of answers to guide both her own journey and the development of society to a spiritual and political rebirth, on the iconic Piccadilly Lights screen.
Coinciding with International Women’s Day (8 March), Talbot’s animations represent our current moment as a universal space of fluid nature, punctuated with direct appeals to the viewer’s emotional reasoning, where past sadness can be transcended. Quoting Indian novelist Arundhati Roy, Talbot’s work utilizes the giant display as “a portal, a gateway between one world and the next” through which we are passing with the changing of seasons. Drawing on a history of cultural flourishing following historic pandemics, as the Black Death preceded the Renaissance, Talbot imagines a world in becoming, unshackled from the darkness of the past and limitations of societies that came before.
Her Four Visions will be broadcast in a rolling four-night schedule throughout March. Animated in hand-drawn landscapes of natural and celestial beauty, lush with bodily and floral forms, Talbot searches for answers to the questions that will define a hopeful world as this savage winter draws to an end:
“A year of dark shadows was inspired by all kinds of information about instability from around the world in the news every day. During the pandemic I began to listen to lots of online discussions about how our future could be shaped and reimagined…It’s the idea of a portal to a different, more caring, responsible future that seems visionary to me.”
AS AN ARTIST EDUCATOR OUR POINT OF VIEW IS OUR SIGNATURE.
ANGELICA OBINO
een Gossip in the Garden quilt (ontwerpster Anni Downs),
It is perhaps fueled by a misogynistic fear that if women get together and start talking, they can spread pertinent information that can potentially harm the misogynistic intentions of men. When girls get talking about their experiences, their issues or give advice, it can be harmful to predators because they might just get exposed. Gossip was and is, therefore, also essential in creating a network of information.
https://feminisminindia.com/2022/02/17/the-act-of-gossiping-a-feminist-analysis/
Women and their speech have long been demonized, especially in the private sphere. It is always supposedly them who are fishing for rumours, starting gossip, being homewreckers. But how much of these perpetrated facts originate just for the benefit of the patriarchy? And how long should we let it continue to do so?
https://wpg-pdb-storage01-prd.s3-eu-west-1.amazonaws.com/v1/632d51b8c217e25a31375868.pdf
Wat we gemeen hebben
Een filosofie van de meenten.
Elinor Ostrom, de Amerikaanse econoom die in 2009 als eer- ste vrouw ooit de Nobelprijs voor de economie in ontvangst mocht nemen, dacht in elk geval van wel. Zij publiceerde in 1990 het boek Governing the Commons, over gemeenschappelijk beheerde do- meinen of bronnen die privaat noch publiek bezit zijn. Dergelijke ‘commons’, of ‘meenten’ in het Nederlands, hebben een lange tra- ditie, en in veel steden en dorpen herinneren straatnamen nog aan deze plekken. Ze gaan zelfs terug tot de oudste menselijke samen- levingsvormen, waarin voedsel, gereedschappen en kennis gedeeld en gemeenschappelijk beheerd werden. In de middeleeuwen waren de meenten de gemeenschappelijke velden waar men het vee op kon laten grazen, of de bossen waar je hout kon sprokkelen.
Maar in de loop van de moderne tijd, met het ontstaan en de opkomst van het kapitalisme, werden deze meenten geleidelijk onteigend en veranderd in privébezit (een historisch proces dat de ‘enclosure of the commons’ wordt genoemd). De meenten lijken daarmee dus iets van het verleden, en bovendien beweerden eco- nomen lange tijd dat meenten in moderne, complexe samenlevin- gen nooit zouden kunnen werken, omdat ze al snel uitgeput zou- den raken door overmatig gebruik door egoïstische individuen (de zogenaamde tragedy of the commons).
VRAAG JE NIET AF WAT JIJ VOOR KUNSTENAAR WILT ZIJN
MAAR VRAAG JE AF WAT DE SOCIALE CONTEXT NODIG HEEFT VAN JOU ALS KUNSTENAAR..
ANGELICA OBINO
klick hier
Alles van waarde is weerloos schrijft Lucebert
Misschien kunnen we dat na onze laatste bijeenkomst ook concluderen over ons gezamenlijk patchwork
De herinnering van onze samenkomst blijft.
Is het dan zaak om je goed het leven dat wij leven en het werk dat wij maken te herinneren?
vraag ik mij dan ook af.
Maar ook daarin vallen gaten, herinneringen raken net als patchwork sleets
en moet worden overgegeven aan de tijd.
Wat overblijft is nog minder dan een herinnering.
Er is geen mapping, er is geen pad dat niet door duizenden voeten is uitgesleten.
Maar als de tijd verandert en de middelen veranderen verandert ook het pad de weg
het handwerk het doel, de rede........
Moeten we ons verplichten om over te dragen?
Is het zinvol om te leren leren?
Is het zinvol om huizen van leren op te richten?
Om erin te gaan zitten en te zeggen zo moet het?
en niet afwijken van de norm....
Of is het een intrinsieke drive die wij mensen in
essentie bezitten; een vorm van survival.....
dat wij leren leven.....
kunst
intensioneel
relationeel
situationeel
"GELEERDE KUNST"
wat maakt iets tot kunst?
moet kunst hangen?
moet kunst geëxposeerd worden
is er noodzaak tot eigendom?
is er een reden om kunst te gebruiken als praatstuk?
wat is DAT kunst?
MAKING KIN NOT BABIES
Using fiction as a constructive utility she introduces the term “The Chthulucene”. Chthulu derives from the fictional world where it is a hybrid between human and animal. The monster symbolizes how worldwide tentacles “entangles myriad temporalities and spatialities and myriad intra-active entities-in- assemblages—including the more-than-human, other-than-human, inhuman, and human-as- humus” (Haraway:160)the Anthropocene is a present threshold event to a new epoch which requires a new ethic and understanding of the human and its position; we must stop putting us beyond other species and realize that “no species, not even our own arrogant one pretending to be good individuals in so- called modern Western scripts, acts alone; assemblages of organic species and of abiotic actors make history, the evolutionary kind and the other kinds too.” (Haraway:159)