MAMA

For myself, there is no witness, no understanding, no solid place to land when I am spent.

Yet hope springs eternal, infernal, maternal.

Look at me! Look at me, Mom! Am I good enough this time?

Did I get it right this time? Did I? But you can’t.

Can’t see past your own insecurities, the leak in your boat of a self too large.

Frantically trying to bail water, you are so that you don’t sink yourself.

It is time for me to leave home, yet again, as I have so many times before.

To walk away from the table still hungry.

Empty-handed, unseen, unheard.


- All I Want Is For You To See Me - Katherine Fabrizio

Toen ik las dat het thema zorg was, deed het mij meteen denken aan moederschap.
Mijn relatie met m'n moeder is heel lang lastig geweest. Voor een hele lange tijd heb ik als het ware voor mijn moeder gezorgd, ookal was het niet in de fysieke sens.
De moeder hoort zorg te dragen voor het kind, maar vaak heeft dit anders uitgepakt.

Sinds een tijdje is onze relatie een stuk beter, maar de dualiteit in mijn gevoelens over mijn moeder blijft lastig.

Het is makkelijker om boos te kunnen zijn op het onrecht dat je is aangedaan. Boos op degene die het heeft gedaan.
Maar wanneer je de ander hun acties en pijn begrijpt, is het lastig om het zwart-wit te zien.
Het werd goed bedoeld en uit liefde gedaan, maar dat weerhoudt de schade niet.

Ik geef je de schuld, maar ik neem het je niet kwalijk

schreeuwen en schreeuwen

we komen niet dichterbij

ik schreeuw ik

en jij schreeuwt jij

tiptoe op mn tenen

loop ik om je heen

komt de teleurstelling later,

of is het al meteen?

De stof die ik heb gebruikt is afkomstig van een sjaal die ik van mn moeder had gekregen. Ik vond de sjaal niet echt mooi en heb het ook nooit gedragen, maar ik durfde dit niet tegen m'n moeder te zeggen. Ik droeg heel lang, en nu nog steeds een beetje, de verantwoordelijkheid van mijn moeders geluk. Dit legde ze bij mij en m'n zus neer. Als kind hoor je die verantwoordelijkheid niet te hebben, maar wat zou jij doen als je hoort dat je moeder zo ongelukkig is, zich zo ondergewaardeerd voelt door ons, dat ze zegt dat ze hoopt niet meer wakker te worden als ze in slaap valt?
Het was misschien maar een sjaal, maar voor mijn moeder was het veel meer.

Het neerleggen van de stof was eerst spontaan, maar toen het beeld ontstond kwam er een vrouw figuur in tevoorschijn. Voor mij lijkt het de verbeelding van een vrouw met de armen open voor een ander.
Voor mij lijkt het mijn verlangen naar de warmte die ze kan geven, en ik vaak heb gemist.

Mama en ik

Onze ruzies zijn gestopt, maar nooit afgemaakt.
Onze problemen en pijn hebben we nooit meer later uitgesproken. De scheidingslijn is tijd geworden. We hebben het er niet meer over, en het is nu dan ook goed.
Maar is het dan wel oprecht?

Ons verleden is nu de onvoltooide tegenwoordige tijd.

Onvoltooid tegenwoordige tijd

Ik kan me nog goed herinneren dat ik op een dag met een vriendinnetje bij haar thuis ging spelen, en dat er een moment was dat zij en haar moeder op de bank aan het geinen en knuffelen waren; liefde en veiligheid duidelijk voelbaar en te zien.
Op dat moment realiseerde ik me dat ik me niet kon herinneren wanneer ik dat voor het laatst ooit met mijn moeder had.